Zuidelijk Higayishama & rijstjes

Vandaag vroeg uit de veren en klaarmaken voor een wandeling door Zuidelijk Higayishama, een wandeling die we in de Lonely Planet hebben gevonden.

Na een klein beetje zoeken in de stad hadden we snel in de gaten waar het startpunt van de wandeling zou zijn en we zagen hier en daar ook al wat andere wandelaars dezelfde kant opgaan. Jurriaan zat lekker in de draagzak, dus we waren er helemaal klaar voor.

De eerste stop was het fantastische tempelcomplex Kiyomizu-dera, met historische boedhistische tempels, kleurrijke pagoda’s (met name Asakura-dō) en heilige plaatsen (bv de Jishu-Jinja Shrine). Jurriaan heeft er lekker op los gekropen in een paar tempels waar dat volgens mij niet helemaal de bedoeling was, maar over het algemeen werd hij vrolijk toegelachen door de vriendelijke Japanners.

Onderweg besloten we een cappuccino te drinken in een klein koffiezaakje langs de wandelroute. Ze hadden ons in een rustig hoekje boven gezet met allerlei beeldjes, vazen en andere Japanse relikwieën stonden. Dat ging nog maar net goed, want Jurriaan trok er bijna een vaas van 1400 euro om.. Nadat we er met de schrik vanaf zijn gekomen, vervolgden we onze route. We kwamen bij een gedeelte van de route waar je bij allerlei stalletjes lekkernijen kon kopen, het een nog exotischer dan het ander. Wij hebben het een beetje op safe gespeeld met wat groene thee chocolaatjes en een koekje met 7 japanse kruiden dat deed denken aan Japanse mix nootjes.

Daarna kwamen we bij het Chion-in klooster. Ook werkelijk waar weer adembenemend mooi en super gaaf om in rond te lopen. Jurriaan sliep inmiddels lekker in de draagzak op mijn rug, dus we hadden lekker even de tijd om rustig rond te kijken.

Na onze tocht langs de mooie tempels en traditionele Japanse straatjes, besloten wij naar het naastgelegen Gion te gaan, een bekend Geisha district in Kyoto. Wij hebben daar vooral een beetje rondgelopen, maar onze magen knorden al aardig omdat het inmiddels diep lunchtijd was. Gelukkig zagen wij een leuk restaurantje waar veel locals schenen te zitten (Pooh’s?…cafe), waar we een of ander (overigens heerlijk) menu met allerlei traditionele hapjes voorgeschoteld kregen, waaronder paarse rijst, lotuswortel, zeewier, en nog veel meer lekkernijen.

Jurriaan heeft er ook van zitten smullen en dat was te merken aan de lucht die erna uit zijn luier vandaan kwam. Toen kwamen we erachter dat het nadeel van zo’n traditioneel zaakje is dat er geen fatsoenlijke verschoonruimte aanwezig was, maar een kleine toiletruimte met een super klein wastafeltje. Daar hebben wij hem uiteindelijk samen op verschoond, voorzichtig op de rand van het kleine wastafeltje, luier open en… flats… op de grond… hele vloer onder de poep. Nouja.. nieuwe luier dicht, beetje poetsen met billendoekjes en doen alsof er niets gebeurd was dan maar.. Het zorgde in ieder geval voor een mooie poepluier-herinnering.

Nadat onze buiken vol waren, liepen we terug naar het hotel. Er liep een rivier tussen ons ons hotel en het Gion district waar we op dat moment waren en we besloten een stuk langs de rivier te lopen. Het viel ons op dat dat een plek was waar veel locals even tot rust kwamen en aan de oevers aan het chillen waren. Gelukkig voor Jurriaan viel ons oog op een speeltuintje en hebben we daar lekker even gebruik gemaakt van de wip en de glijbaan.

Jurriaan heeft inmiddels een liefde voor de buideltjes nasi ontwikkeld, in het hotel wilde hij alleen maar “Rijstje” (zijn nieuwste woordje) eten en geen banaan (die hij voor vandaag nog nooit heeft afgeslagen). Hij begint toch al aardig een kleine Japanner te worden..

’s Avonds aten wij in The Cube op het station, een soort winkelcentrum met op de bovenste verdiepingen alleen maar eetgelegenheden. Je had er echt van alles, maar het was ook best druk en bij elk restaurantje stonden rijen met stoelen waar je op kon zitten als je bij een restaurant wilde eten. Uiteindelijk werd het traditionele Kyotosche spaghetti met eend een vleessaus bij een restaurantje genaamd Sakitonyu Ru. Hoewel Jurriaan er lekker heeft zitten eten, was hij erg boevig, hij wilde koekjes eten…

Na het eten hebben we Jurrie op bed gelegd en hebben we nog even zitten lezen in de lobby. Tot onze verbazing kwamen we Marloes tegen met haar moeder, een vriendin van Eefje waarmee we eerder op wintersport zijn geweest.