Next stop... Bagan!

Vandaag zetten wij onze reis voort per bus (ja, je leest het goed na al die taxi’s) naar Bagan, de stad van de ruim zevenduizend tempels die een van de hoogtepunten is van menig bezoeker aan Myanmar.

In de ochtend vertrokken we per tuktuk richting het busstation, waar het wemelde van de verkopers van allerlei etenswaren, en waar een aantal bussen stonden te wachten. Omdat het qua tijdstip het beste uitkwam om een bus zonder airconditioning te nemen (deze vertrok om 9 uur ’s ochtends, de eerste met airco twee uur later) zaten we, op twee franse toeristen na, alleen met locals in de bus.

Een paar minuten voor 9 stroomde de bus vol, en dan ook echt vol want zelfs in het middenpad werden stoeltjes opengeklapt die ook allemaal bezet werden. En met dezelfde punctualiteit als de trein eerder deze week, vertrok de bus op de minuut nauwkeurig om 9 uur.

De drie uur durende busrit verliep voortvarend. Zoals gebruikelijk is in niet westerse busritten stopte de bus hier en daar om ontbijt voor de chauffeur of andere pakketjes op te halen en bij de busstops in de dorpjes kwamen al snel borden met etenswaren op hun hoofd dragende vrouwen aangerend, om hun koopwaar aan de buspassagiers te kunnen slijten. Wat ons wel opviel is dat er weinig verkoopsters op het idee kwamen om iets anders dan de anderen te verkopen, want iedereen verkocht het zelfde (ongeveer 5 centimeter dikke plakken deeg die er uitzagen als een kruising tussen een ongebakken pizza en een pannenkoek).

Na ongeveer twee uur in de bus zag het er naar uit dat we er bijna waren, maar schijn bedriegt en er moest nog even een stop worden gemaakt bij een restaurant om te eten. Tijdens de stop werden wij gevraagd door een man met een pick-up truck of we in plaats van met de bus met hem verder wilden reizen, omdat het busstation erg ver van de hotels bleek te liggen en taxi’s erg duur waren. Aangezien wij in de Lonely Planet hadden gelezen dat ons hotel naast het busstation ligt, wezen we het aanbod af.

Toen we na de lunch nog twintig minuten door hadden gereden en bij het uiteindelijke busstation aankwamen, bleek de man geen oplichter en was het busstation recentelijk verplaatst naar een afgelegen locatie, zo’n tien kilometer vanaf het hotel. Aangezien de taxi de enige manier was om bij het hotel konden komen en de enige twee taxi’s erg slim een prijsafspraak hadden gemaakt, betaalden we uiteindelijk veel te veel om naar het hotel te gaan.

Uiteindelijk bij het Zfreeti hotel aangekomen hebben we ons snel omgekleed om heerlijk te kunnen genieten van het zwembad bij het hotel, wat erg aangenaam was in de nog steeds 35 graden.