Engelse les op Mandalay Hill

De dag na onze lange treinreis hebben we lekker rustig aan gedaan in Mandalay en zijn de dag begonnen in het zwembad bij het hotel tegenover ons hotel. Hoewel het weer een warme dag was, hebben wij daar helaas bij het zwembad weinig van gemerkt omdat het zwembad omringd was met hoge bomen en daardoor slechts enkele zonnestraaltjes het terras bij het zwembad bereikten.

Omdat we niet helemaal een lamme dag wilden hebben, namen we in de namiddag de taxi naar Mandalay Hill, waar je met een mooi uitzicht over de stad van de zonsondergang kunt genieten. Omdat bovenop Mandalay Hill een klooster staat en in alle kloosters en bij elke Budha de schoenen uitmoeten, namen wij op blote voeten de lift richting de top. Het is overigens ook mogelijk om de Mandalay Hill te beklimmen, maar gezien de temperatuur, het feit dat je drie kwartier op blote voeten naar boven moet klimmen en omdat we al een beetje laat waren, deed ons besluiten om toch de taxi naar de top te nemen en daar het laatste stukje met de lift.

Het klooster zelf was niet heel bijzonder en het uitzicht, nog in de volle zon, was mooi maar op een aantal stupa’s en kloosters na niet spectaculair. Net wanneer Eefje en ik even gingen zitten om in de schaduw de zonsondergang af te wachten, kwamen al snel kinderen op ons af. Elke avond komen toekomstige monniken naar het klooster van Mandalay Hill toe om daar al met toeristen pratende Engels te leren. Het was erg leuk om te doen en, ondanks de veelal ingestudeerde vragen als “wat is de hoofdstad van het land waar je vandaan komt” en “wat vind je van de mensen in Myanmar” hebben we leuke gesprekken gehad met de kinderen. Toen de kinderen weer weggingen waren we al bijna te laat voor de zonsondergang. Nog even wat dringen bij het uitzichtpunt om wat mooie foto’s te kunnen maken.

Toen de zon onder ging besloten we de tocht die iedereen naar boven had gemaakt in tegenover gestelde richting naar beneden te maken. We bleken echter een van de weinigen te zijn, want al snel kreeg de afdaling langs de gesloten eet- en souvenirs stalletjes een verlaten indruk. Toen we vervolgens een paar keer de weg kwijt waren geraakt, besloten we bijna om weer naar boven te gaan en toch weet met lift en taxi de berg af te dalen, totdat we een jonge monnik tegenkwamen met zijn vriend, welke net daarvoor met toeristen had gepraat voor het oefenen van zijn Engels. Gelukkig gingen zij dezelfde kant op als wij en wisten de weg, dus we waren gered. En het was eigenlijk erg gezellig, want hun Engelse oefeningen hadden hun vruchten afgeworpen en we hadden gezellige gesprekken over reizen en over hun wens om ooit naar een voetbalwedstrijd van Manchester United te kunnen gaan.

Beneden aan de berg namen we afscheid en werd ons direct een taxi aangeboden. De taxichauffeur, Mr Chit Ko Ko bood ons direct aan om de volgende dag een complete tour te doen door de stad en omgeving, maar aangezien hij een van de Myanmarezen was die een gigantisch smerige rode mond had door een goedje te kauwen waar half Myanmar verslaafd aan is (het zag eruit als vampier met een mond vol bloed), besloten we toch bij het hotel een tourtje met een bekende taxi chauffeur te boeken.

Eenmaal aangekomen in ons hotel hebben gingen we nog even wat eten in de heuse skybar van ons hotel (9e verdieping en aangezien Myanmar geen hoge gebouwen heeft daarmee een van de hoogste) maar dat viel vies tegen. De enige verlichting daar was met kaarsjes, waarvoor we de ober een paar keer moesten vragen om hem aan te steken. Hij kwam geen een keer langs om een bestelling op te nemen en als klap op de vuurpijl kregen we, nadat we toch eten hadden kunnen bestellen, een uur nadat we hadden besteld en navraag deden over waar het eten bleef, koude gerechten voorgeschoteld. Waarschijnlijk vergeten op te halen uit de keuken toen het klaar was. Zucht…