Een reis terug in de tijd

Van Hong Kong, via Bangkok, naar Yangon

Vandaag zeggen we Hong Kong vaarwel en gaan we met de airport express richting het vliegveld.

Eenmaal op het vliegveld aangekomen, stond bij onze vlucht nog geen gate en vertrektijd op de borden, dus hadden we nog even tijd om te ontbijten bij de Starbucks, dachten we.

Nadat we na enige tijd toch maar even checkten hoe het zat, bleek de vlucht gewoon volgens dienstregeling te vliegen maar was de informatie op het vertrekbord gewoon nog niet aangepast. Toch weer een beetje haast dus, ondanks dat we iets meer op tijd waren dan op de heenvlucht naar Hong Kong.

Totaal niet wetende wat we in Myanmar qua eten aan zouden treffen en de Lonely Planet het vooral heeft over in olie gekookte curries, besloten we op het vliegveld van Bangkok sushi te eten tijdens de overstap van ruim drie uur.

Met drie van de twintig tafeltjes gevuld met in totaal 6 klanten en een man of dertig in de bediening leek het personeel redelijk overbezet. Echter, zoals vaker in Aziƫ, had iedereen zijn eigen taakje (een persoon voor de rolgordijnen, een bij de kassa, nog twee om de kassa te controleren, een om te observeren, etc) en was het nog best even stressen voor de vele bedienden om de sushi op tafel te krijgen. En zelfs met deze bezetting was het logistiek het handigst om eerst het dessert op tafel te zetten en was een deel van de bestelling toch vergeten.

Twee vluchten in de geur van nasi later kwamen we dan eindelijk aan in Yangon, de grootste en belangrijkste stad maar inmiddels niet meer de hoofdstad van Myanmar. Het land is pas sinds 2011 open voor toeristen waarvoor er een dictatuur heerste, dus we wisten totaal niet wat te verwachten. Mensen leven nog erg traditioneel en mannen lopen doorgaans in een soort rokken, terwijl de vrouwen hun wangen en soms hun gehele gezicht hebben volgeschilderd met een soort klei achtig laagje.

Maar het onthaal was erg vriendelijk en voor dat we het wisten zaten we in een met citroengeur verfriste taxi richting ons hotel in Yangon. Wat direct opvalt is dat auto’s net als in Nederland aan de rechterkant van de weg rijden, maar het stuur wel net als in Engeland recht zit. Het is ooit besloten door een president dat auto’s toch aan de andere kant van de weg moesten rijden en is voornamelijk erg lastig in de bus, waar je bij het instappen om de bus heen moet lopen en met gevaar voor eigen leven aan de kant dan de halte in te stappen.

Wat ook gelijk opvalt is dat je een aantal jaren terug in de tijd gaat, met rieten huisjes langs de weg, mensen die krioelen langs de weg over de weg lopen en fietsen en de wet van de sterkste de enige verkeersregel is die lijkt te gelden. En dat allemaal in de grootste stad van het land.

Na een uurtje in de file te hebben zigzaggend door het verkeer te zijn gereden met een taxichauffeur die graag Engels probeerde te spreken maar het eigenlijk niet kon, kwamen we aan in het hotel. We werden zeer vriendelijk onthaald met een knipperende kerstboom in de lobby en een erg verlegen jongen en meisje achter de balie. Verder was het, ondanks dat we geen uitzicht hadden vanuit de hotelkamer en de WC in de badkamer alleen bereikbaar was via de douche, een alleraardigst hotelletje!

Toen we een rondje gingen lopen hadden zich overigens allerlei eetgelegenheden gevormd voor de ingang van ons hotel: er waren verschillende groepjes mensen op kleedjes die ter plaatse kippen slachtten, bakten en opaten.

Toch besloten we de dag af te sluiten bij restaurant Monsoon, ons aangeraden door de jongen en het meisje bij de balie. Ondanks dat het een gigantische toeristische zaak was, was het eten er erg goed en een prima begin voor onze twee weken Myanmar!

Related photos